Sanne heeft een eetmonster in haar hoofd. Al 7 jaar. Het eetmonster vraagt constant om eten. Ze knokt er dagelijks tegen maar toch heeft ze het gevoel dat het sterker is dan zij. Het maakt dat ze zich verdrietig en onzeker voelt.
Sanne voelt zich depressief door de zwaarte. Daarom wil ze 23 kilo afvallen. Met de virtuele maagband.
Sanne gaat in hypnose zodat het makkelijker is om in gesprek te gaan met het monster. We willen het beter leren kennen om erachter te komen wat het nou écht wil voor Sanne.
We maken contact met het stemmetje in haar dat zich Arie noemt.
'Ik moet knokken', zegt Arie vastberaden.
'Waartegen?', vraag ik.
'Sanne, want ze eet niet. Ze heeft voeding nodig.'
'Maar ze eet toch iedere dag?'
'Ze is lelijk van magerigheid.'
'Wat is het ergst dat haar kan gebeuren?
'Dat ze doodgaat onder mijn handen.'
7 jaar geleden gaat de dochter van Sanne het huis uit. En haar relatie ook. Dan is ze 'echt alleen'. Ze hongert zich eerst een poosje uit. Dan wordt Arie wakker.
Als we Arie vragen of hij al lang bij Sanne is, antwoordt hij dat hij voor het eerst bij haar komt als ze nog maar net geboren is. Ze ligt in het ziekenhuis, in de couveuse. Helemaal alleen. Ze is zo ziek, dat ze geen voedsel kan verdragen. Als we Arie vragen of hij 'de angst dat ze doodgaat onder mijn handen', herkent, vertelt hij dat die van de arts zijn. Toen hij haar onderzocht. Ze zijn bij Sanne binnengekomen en heeft ze zich eigen gemaakt. In de vorm van Arie.
We vertellen Arie hoe het nu met Sanne is.
'Dus het helpen helpt niet meer', zucht Arie.
'Misschien kan ik haar helpen door een andere taal te leren. Haar stimuleren niet meer te snaaien. Dan zorg ik toch nog voor haar.'
Sanne vindt het een goed plan.
